အဲဒီညကို ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုမွ ေမ့လို႔မရပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ ခါတိုင္းလိုဘဲ သတင္းၾကည့္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီး ေရးခ်ိဳးခန္းကထြက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့ကို ေျပာတယ္ “ေျခေထာက္မွာ ဘာလို႔မွဲ႔တစ္လံုးထြက္လာပါလိမ့္?”
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မိန္းကေလးေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဘာမွမဟုတ္တဲ့ကိစၥေလးကုိ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ လုပ္တတ္တယ္ ဆိုၿပီး ဂရုမစိုက္ဘဲ ဒီတိုင္းထားလိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘ၀က ျဖတ္သန္းလာရတာ ေအးေအးေဆးေဆးပါဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ကုမၸဏီမွ
ာ ရာထူးတစ္ခု ရၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ သူကလဲ အိမ္က ေ၀ရာ၀ိစၥေတြအားလံုး ကို တာ၀န္ယူခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ့ အလုပ္က အျမဲအခ်ိန္ပို လုပ္ေနရသလို ခရီးလဲ ခဏခဏထြက္ရတယ္။ တခါတေလ ထြက္လိုက္ရင္လဲ ၃ပတ္ေလာက္ၾကာတယ္။ ခရီးထြက္ေနတုန္း တခ်ိဳ႕ကေတာ့အိမ္က လူႀကီးေတြရဲ႕က်န္းမာေရး၊ ကေလးေတြရဲ႕ပညာေရးကို စိတ္ပူတတ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စိတ္ခ်လက္ခ်ပါဘဲ၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္၊ သူကၽြန္ေတာ့ မိဘေတြကို ေကာင္းေကာင္းျပဳစုလိမ့္မယ္၊ သားေလးကိုလဲ စာျပေပးမယ္ ဆိုတာေတြကို…
တကယ္ေတာ့ သူ႕ကို အားက်ေနတဲ့သူေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့ကိုအားက်ေနတဲ့သူေတြလိုဘဲမ်ားပါတယ္။
တျခားလူေတြရဲ႕ အျမင္မွာ သူဟာ မနက္၉ နာရီ ကေန ညေန ၅နာရီ အထိ အထက္လူႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီးလုပ္စရာ မလိုဘူးေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ အရင္ကတည္းက ကား၀ယ္ထားတယ္၊ ကြန္ဒိုကိုလဲ ေျပာင္းေနႏိုင္ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရိုမန္းတစ္ဆိုတာ ကို မသိေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရဲ႕ကမာၻေလးဟာ သာသာယာယာပါဘဲ။
သူဒီလို တစ္ခုခု လြဲေနသလိုလိုခံစားေနရၿပီး သူတစ္ေယာက္တည္းဆရာ၀န္သြားျပတယ္။
ေဆးစစ္ခ်က္ထြက္လာၿပီ… မွဲ႔ကင္ဆာတဲ့။ ဒီေဆးစစ္ခ်က္ အေျဖဟာ ကၽြန္ေတာ့ကို တုန္လႈပ္သြားေစတယ္။ အဲဒီေန႔ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နာမည္ႀကီးေဆးရံုးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကိုပတ္ခဲ့တယ္။ အေျဖေတြကေတာ့ အတူတူေတြပါဘဲ။
နာမည္ အရမ္းႀကီးတဲ့ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ကကၽြန္ေတာ့ကို ေျပာျပတယ္ “မင္း အမ်ိဳးသမီးရေနတဲ့ အေရျပားကင္ဆာ ဟာ ေသႏႈန္း ၉၀% ရွိတယ္။ အဆိုးဆံုးအေရျပားကင္ဆာတစ္ခုပါ၊”
သိပ္မၾကာပါဘူး။ ဆရာ၀န္ေျပာထားသလိုဘဲ သူ႕ရဲ႕ လက္ေမာင္း၊ ေပါင္၊ ေနာက္ေက်ာေတြမွာ မွဲ႔ အသစ္ေတြ အမ်ားႀကီးထြက္လာတယ္။ သူ႕ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ နဲ႔ စိတ္ဓာတ္ေတြဟာ တေျဖးေျဖးခ်င္း က်ဆင္းလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ သူ အရင္ကတည္းက တခါတေလဖ်ားၿပီးဗိုက္နာတတ္တာကလြဲလို႔ သူေနမေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္မရွိသေလာက္ဘဲ။
ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့…
တခဏေလးမွ အနားမယူတတ္တဲ့သူက ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေဆးရံုကုတင္မွာလဲေနရပါၿပီ။
သူမရွိေတာ့တဲ့အိမ္ဟာ အရမ္းကိုတိတ္ဆိတ္လြန္းတယ္။
မီးဖိုခန္းမွာ အပူေငြ႔မရွိေတာ့ဘူး။ ေရခ်ိဳးခန္း၊ ဧည့္ခန္းက အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြေပၚမွာ ဖုန္ေတြလြမ္းျခံဳေနၿပီ။
အရင္တုန္းက လင္းလင္းရွင္းရွင္း ေႏြးေႏြးေထြးေထြးရွိတဲ့၊ ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ သက္ေတာင့္သက္သာရွိတဲ့ အိမ္ေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္ မသိတဲ့ ေနရာ အျဖစ္ေျပာင္းလဲေတာ့မယ္။
ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကပစၥည္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ “စိမ္း” ေနပါလား။
မိုက္ခရိုေ၀့ သံုးတာ၊ ထမင္းခ်က္တာ၊ ေကာ္ဖီ၊ လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ေဖ်ာ္ဖို႔၊ ေခါက္ဆြဲထုတ္ျပဳတ္ဖို႔…
ကၽြန္ေတာ္ စမ္းေနတာ ေန႔၀က္ရွိၿပီ၊ ဘယ္ခလုတ္ႏွိပ္ရမွန္း မသိဘူး၊ ခ်က္လို႔ထြက္လာတာ ကလဲ သူခ်က္တာနဲ႔ အရသာနဲ႔ ကြာေနပါလား။
အရင္က သူလြယ္လြယ္ကူကူ လက္ကမ္းေပးလိုက္တဲ့ ေန႔စဥ္သံုးပစၥည္းေတြဟာ အခုရွာေနတာ ေနရာႏွံ႔ေနၿပီ။ ရွာမေတြ႔ဘူး။
သူေဆးရံုတက္ၿပီးေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္လဲ ခြင့္ရက္ရွည္ယူလိုက္ၿပီး သူ႕အနားမွာ တတ္ႏိုင္သေလာက္ အေဖာ္လုပ္ေပးတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာမွ ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္လိုက္တယ္…
အိမ္တစ္အိမ္မွာ တာ၀န္ေက်ပြန္တဲ့ ဇနီးေကာင္းတစ္ေယာက္မရွိရင္၊ ေယာက်္ားေတြ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ရွာႏိုင္ပါေစ၊ အျပင္မွာ ဘယ္ေလာက္ဘဲ သားသားနားနားရွိေနပါေစ အလကားပါဘဲ။
တေန႔မွာ အသိတစ္ေယာက္က ကြမ္က်ိဳးမွာ ဒီလိုအေရျပားကင္ဆာကို အထူးကုတဲ့ ေဆးရံုးတစ္ရံုရွိတယ္ ေျပာတယ္၊ ဒီလိုေရာဂါမ်ိဳးကုလို႔ေပ်ာက္တာေတြလဲရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ စရိတ္ေတာ့ေတာ္ေတာ္ႀကီးတယ္။ ကုထံုးတစ္ခုက ၃လၾကာတယ္၊ သိန္း ၃၀ေလာက္ကုန္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဒီသတင္း မိန္းမကိုေျပာျပေတာ့ ေရာဂါေ၀ဒနားဒဏ္ညင္းပန္းခံ ေနရၿပီး သတိ မလည္တလည္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေလးေျပာလိုက္တယ္
“ရွင္တို႔နဲ႔ မခြဲရက္ဘူး… ”
သူ႔ အားအင္ခ်ိနဲ႔ၿပီး ရွင္းလင္းတဲ့ စကားသံေလးေတြၾကားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ မ်က္ရည္ေတြဟာ မ်က္လံုးအိမ္ထဲမွာ မေနႏိုင္ေတာ့ပါဘူး…
ကၽြန္ေတာ္ အရင္က တခါမွ မထင္မိခဲ့ဖူးဘူး၊ ငါတို႔လင္မယားဒီေလာက္ထိခ်စ္ၾကတာကို…
ဒါေပမဲ့…
အဲဒီအခ်ိန္မွာ…
ကၽြန္ေတာ္ခံစားရတယ္… ငါတို႔ဟာကမာၻေပၚမွာ အခ်စ္ဆံုးေတြ၊ အတူတူ ေနထိုင္ခြင့္ရတာ ဘယ္ေလာက္ထိေကာင္းလဲ။
“သူ ငါ့ကိုထားခဲ့လို႔မရဘူး”
“ငါသူ႔ကိုလိုအပ္တယ္”
ငါတို႔ အတူတူအိုၾကမယ္… သားေလးလူႀကီးျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ထိ၊ သားေလးရဲ႕ သားေလးက “ဖိုးဖိုး ဖြားဖြား” လို႔ေခၚတာကို အတူတူနားေထာင္မယ္။ သူ႕ကို ကြမ္က်ိဳးေခၚသြားမယ္လို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ရံုးကိုသြားၿပီး ခြင့္ရက္ရွည္ယူတဲ့ အခ်ိန္မွာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ေယာက္တီးတိုးေျပာတာၾကားလိုက္တယ္။ “ငါသာဆိုရင္ ကုမေနေတာ့ပါဘူး… သိန္း ၃၀ေတာင္… မေပ်ာက္ရင္ လူလဲရွံဳး ပိုက္ဆံလဲဆံုး ေနဦးမယ္…”
ဒီလိုေျပာေနၾကတဲ့လူေတြဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ အရင္းႏွီးဆံုးသူဆံုးရွံဳးရေတာ့မဲ့ ၀မ္းနည္းမႈမ်ိဳးကို မခံစားဖူးေသးလို႔ပါ။
ဒီလို အသက္ရွင္ခြင့္ရမဲ့ အခြင့္အေရး တစ္မွ်င္ေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာကိုလဲ မသိၾကပါဘူး။
အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားတယ္… သိန္း ၆၀ သိန္း ၁၀၀ ျဖစ္ေနပါေစ… အိမ္ေတြ ကားေတြကိုဘဲ ေရာင္းေရာင္း… သူ အသက္ရွင္ခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ အားလံုး ေက်နပ္ပါတယ္။
ကြမ္က်ိဳးမသြားခင္ အိမ္နားက စူပါမားကတ္မွာ ေန႔စဥ္သံုးလိုမဲ့ ပစၥည္းေတြသြား၀ယ္တယ္။ သီတင္းကၽြတ္ ေရွ႕ရက္ပိုင္းဆိုေတာ့ စူပါမားကတ္ထဲက လူေတြရဲ႕မ်က္ႏွာဟာ ျပံဳးရႊင္ေနၾကတယ္… လူေတြအားလံုးရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔…
ကၽြန္ေတာ္ရုတ္တရက္ ခံစားရလိုက္တယ္…
ငါဒီျပံဳးေပ်ာ္ေနတဲ့သူေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ကင္းကြာေနပါလား…
ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာျခင္း အားလံုးဟာ ကၽြန္ေတာ့ ဇနီး ေနမေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္က စၿပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မသက္ဆိုင္ေတာ့ သလိုပါဘဲ…
ကၽြန္ေတာ္ သူေပးလိုက္တာစာရင္းအတိုင္း ေန႔စဥ္သံုးပစၥည္းေတြကို ၀ယ္လိုက္တယ္။
အိတ္ကိုမ ၿပီးထြက္လာေတာ့မွ ေတာ္ေတာ္ေလး ေလး ေနပါလား…
ဒီေလာက္ႏွစ္ရွည္လေတြမွာ အိမ္မွာ စားတာ သံုးတာအားလံုး သူစီမံထားတာ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ပါဘဲ။
ကၽြန္ေတာ္ လံုး၀မသိခဲ့ဘူး… ဆန္တစ္အိတ္ဘယ္ေလာက္က်လဲ… ဆီတစ္ပံုး ဘယ္ေလာက္က်လဲဆိုတာေတြကို…
ကၽြန္ေတာ္ လံုး၀မသိခဲ့ဘူး… ဒီပစၥည္းေတြကို အိမ္ သယ္ျပန္ရတာဟာ ေတာ္ေတာ္ေလးပင္ပန္းတဲ့ အလုပ္တစ္ခုဆိုတာကို …
ကၽြန္ေတာ္ ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္ရဲ႕ မ႑ိဳင္ေက်ာမလို႔ တစ္သက္လံုးထင္လာခဲ့တာ…
သူလဲသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာမွဘဲ သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္… သူကသာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္ရဲ႕ဗဟိုေက်ာမပါ…
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကြမ္က်ိဳးမွာ ေနခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ဟာ မဂၤလာေဆာင္ၿပီးေနာက္ပိုင္း အခ်ိဳၿမိန္ဆံုး ဘ၀အစိတ္အပိုင္းေလးပါ။ ဒီ ၃လ အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေန႔ေန႔ညညေျခတစ္လွမ္းမွ မခြာခဲ့ဘူး။
တူတူရယ္ေမာၾကတယ္… တူတူ ငိုၾကတယ္… ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရင္ဖြင့္စကားသံေတြ မၾကားရတာ ဘယ္ေလာက္ထိၾကာၿပီလဲဆိုတာကို မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။
ပထမတစ္လမွာေတာ့ သူေတာ္ေတာ္ေလး ေကာင္းလာသလိုလိုရွိလာတယ္…
တခါတေလ… သူ႕လက္ကိုတြဲၿပီး ပန္းျခံထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၂ေယာက္ရဲ႕ အတိတ္က ဇာတ္လမ္းေတြကို ျပန္ေျပာျဖစ္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပထမဆံုး ဆံုတဲ့ အခ်ိန္ေလး… ပထမဆံုး အတူၾကည့္ခဲ့တဲ့ ရုပ္ရွင္နာမည္ေလးက “Titanic”…
သူကၽြန္ေတာ့ကို ေျပာျပတယ္… ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို ဒီရုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႔ခ်ိန္းတဲ့ အခ်ိန္ အမွန္တကယ္ေတာ့ သူ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ၾကည့္ၿပီးသားပါ။ ကၽြန္ေတာ့ ကို မျငင္းရက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ လိုက္ၾကည့္ေပးတာပါတဲ့…
ဒီလို အေၾကာင္းေလးေတြဟာ အခုခ်ိန္ျပန္စဥ္းစားလိုက္ရင္ ဒဏ္ရာတစ္ခုလိုပါဘဲ…
အတူေနလာတာ ဒီေလာက္ၾကာၿပီ… ဒီေလာက္ထိ စကား အၾကာႀကီး မေျပာျဖစ္ခဲ့ ပါဘူး။
ဒီ ၃လအတြင္း ကၽြန္ေတာ့ မ်က္စိေရွ႕မွာ သူတစ္ေန႔တစ္ျခား ဆုတ္ေလ်ာ့လာတာကို ျမင္ေနရတယ္။
အထူးကုထံုးကလဲ သူ႕ အေပၚမွာ အာနိသင္မရွိခဲ့ဘူး။ သူဆန္ျပဳတ္ေလး တစ္ခြက္ကိုေတာင္ မေသာက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္ဆံုး သူကၽြန္ေတာ့ကို ေျပာတယ္ “အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္…”
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့ စြာနဲ႔ အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီးေတာ့…
သူ႔ အေျခအေနဟာ ပိုပိုၿပီးဆိုးလာခဲ့တယ္။ ေနာက္ၿပီး ကင္ဆာေ၀ဒနာရွင္ေတြ ေၾကာက္တဲ့ နာက်င္ကိုက္ခဲမႈေတြကို သူခံစားေနရၿပီ…
သူ တစ္ညလံုး အိပ္လို႔ မေပ်ာ္ဘူး… နာက်င္မႈ ညည္းညူသံေတြဟာ အေမွာင္ညေတြရဲ႕ သံစဥ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကိုယ္စား ဒီ္အနာေတြကို ခံေပးလိုက္ခ်င္တယ္။ သူဒီေလာက္ထိ ခံစားေနရတာကို ျမင္ေနရတဲ့ စိတ္ဒဏ္ရာ ဟာလဲ သူ႔ ခႏၶာကိုယ္မွာ ခံစားေနရတဲ့ နာက်င္မႈေတြနဲ႔ ထပ္တူထပ္မွ်ပါဘဲ…
သူနဲနဲ ေနေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ကို စၿပီး မွာၾကားေနေတာ့တယ္…
ဒီေလာက္ထိရႈပ္ေထြးတဲ့ အိမ္မႈကိစၥေတြကို သူတစ္ေယာက္တည္းလုပ္လာခဲ့တာကို ဒီအခ်ိန္မွာမွ သေဘာေပါက္မိတယ္။
သူကၽြန္ေတာ့ကို ေျပာေသးတယ္…
“ကၽြန္ေတာ္ အျမဲတမ္းစားေကာင္းတယ္လို႔ေျပာတဲ့ အစားအစာေတြဟာ ဘယ္ဆိုင္က၀ယ္တာ…”
“ကၽြန္ေတာ္အျမဲ၀တ္တဲ့ အ၀တ္အစားေတြဟာ ဘာတံဆိပ္… ဘယ္ဆိုင္မွာသြား၀ယ္တာ…”
သူမဆံုးခင္ ၃ ရက္ အလိုမွာ ကၽြန္ေတာ့ကို အ၀တ္ေလွ်ာစက္သံုးပံုသံုးနည္းသင္ေပးလိုက္ေသးတယ္။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သံုးလာခဲ့တဲ့ ဒီ အ၀တ္ေလွ်ာစက္ေလးဟာ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ အတူတူ သြား၀ယ္ခဲ့တာပါ။
၀ယ္လာၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူဘဲ ကိုင္တြယ္ေနတာပါ…
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္ေတြကို မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး… အသံတိတ္စြာ က်ေနပါတယ္…
မဆံုးခင္ေရွ႕တစ္ရက္မွာ ကၽြန္ေတာ့ ကိုေျပာတယ္… ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လက္ထပ္ခဲ့ တာဟာ သူဘ၀မွာ အေပ်ာ္ဆံုး အခ်ိန္ေလးပါ။ ကြမ္က်ိဳးမွာ ေနခဲ့တဲ့ ၃လတာ ကာလဟာလဲ သူ႕ဘ၀ရဲ႕ အၾကည္ႏူးဆံုး အခ်ိန္ေတြပါဘဲ…
ဒီ ၃လဟာ ကၽြန္ေတာ့ အတြက္လဲ ရင္ထဲမွာ သိမ္းထားရတဲ့ အမွတ္တရ အျဖစ္ထင္က်န္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီ ၃ လေၾကာင့္ ရာထူးတိုးမဲ့ အခြင့္အေရး လက္လြတ္ခဲ့ရတယ္… ေငြေၾကးေတြဆံုးရႈံခဲ့တယ္…
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့ ဇနီးနဲ႔ ယွဥ္လိုက္ရင္ ဒါေတြဟာ ျပင္ပ အရာ၀တဳၳေတြပါဘဲ…
ဒီ ၃ လ အခ်ိန္ေလးရွိခဲ့လို႔ေတာ္ေသးတာေပါ့… မဟုတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ဘ၀လံုး ေနာင္တရမိလိမ့္မယ္ဗ်ာ…
သူဆံုးသြားတဲ့ေန႔ ဟာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းပါဘဲ… ကၽြန္ေတာ္က သားေလးကိုေျပာတယ္…
ေမေမဟာ ဟိုး အေ၀းတစ္ေနရာကို ထြက္သြားၿပီး ေဖတို႕ကိုေစာင့္ေနတာပါ… တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္က်ရင္ ေဖေဖတို႔ မိသားစုအားလံုး ျပန္ဆံုၾကမယ္။ ေမေမက ေမေမဘဲ… ေဖေဖကလဲ ေဖေဖဘဲ… သားေလးကလဲ ေဖေဖေမေမ တို႔ရဲ႕သားေလးပါဘဲ…
အခုခ်ိန္မွာ သူမ်ားမိသားစု စံုစံုလင္လင္ရွိေနတာကို ျမင္ေတြ႔ရမွာ ကၽြန္ေတာ္ အေၾကာက္ဆံုးဘဲ။
ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ ပန္းျခံေလး… အတူတူၾကည့္ခဲ့တဲ့ ရုပ္ရွင္ရံု… အတူတူပတ္ခဲ့တဲ့ စူပါမားကတ္ေတြကို ေရာက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ့မ်က္ရည္ေတြကို မေအာင့္ႏိုင္ဘူး…
အ၀တ္ေလွ်ာစက္သံုးတဲ့ အခ်ိန္… မိုက္ခရိုေ၀့ ခလုတ္နိပ္တဲ့ အခ်ိန္…
သားအတြက္ အ၀တ္အစား၀ယ္ေပးရတဲ့ အခ်ိန္… အခ်ိန္ပို အလုပ္ဆင္းၿပီး အိမ္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ေခါက္ဆြဲထုတ္ျပဳတ္စားရတဲ့ အခ်ိန္… ညသန္းေခါင္ ႏိုးလာၿပီး ကုတင္က်ယ္မွာ တစ္ေယာက္တည္းအိပ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္… အဲဒီအခ်ိန္ အားလံုးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့ကိုငိုခ်င္ေစတယ္…
သူရွိေနတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ကိုကၽြန္ေတာ္ ဒီေလာက္ထိ ကံေကာင္းတဲ့လူလို႔ သတိမထားမိခဲ့ဘူး။ သူဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေပါင္းလာခဲ့တဲ့ ဇနီးတစ္ေယာက္… သားေလးရဲ႕ မိခင္ ဆိုတာေလာက္ဘဲ သိခဲ့တယ္။ အခုသူမရွိေတာ့ မိုးၿပိဳက်လာသလိုပါဘဲ။
အရင္တုန္းက ဇာတ္လမ္းေတြမွာ မင္းသားက သူ႕ခ်စ္သူ ေသၿပီးေနာက္မွာ အႀကီးအက်ယ္ငိုတာဟာ လူေတြကို လုပ္ျပေနတာပါလို႔ထင္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔နဲ႔အတူမ်က္ရည္က် ေနရၿပီ…
ကၽြန္ေတာ္ျပန္စဥ္းစားမိတယ္… သူသားေလးကို အျမဲေျပာေလ့ရွိတယ္…
“ေဖႀကီး က ပိုက္ဆံရွာေပးရတာ အရမ္းပင္ပန္းတယ္… ေဖႀကီးက အေရးအႀကီးဆံုး”
အမွန္တကယ္မွာေတာ့ သူဟာ အေရးႀကီးဆံုးပါ။
သူမရွိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သားအဖ ကမာၻေပၚမွာ အေရးႀကီးဆံုး အရာတစ္ခုဆံုးရႈံးခဲ့တယ္… “ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း”
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကိုယ့္ ခံစားခ်က္ကို မထုတ္ေဖာ္တတ္တဲ့လူတစ္ေယာက္ပါ…
ခ်စ္သူဘ၀မွာတုန္းကလဲ “ခ်စ္”ဆိုတဲ့ စကားကို မသံုးခဲ့ဘူး…
သူ ၀တၳဳေတြ… ကိုးရီးယားကားေတြၾကည့္ၿပီးငိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္သူ႔ကို စေသးတယ္…
အခုခ်ိန္မွာေတာ့ “ခ်စ္”ဆိုတဲ့ စာသားေလးဟာ သူ႔ရဲ႕ အုတ္ဂူမွာဘဲ ထြင္းထုထားႏိုင္ေတာ့တယ္…
ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ “ခ်စ္ဇနီး”…
မိန္းကေလးတိုင္း ကိုယ့္ခ်စ္သူ ပါးစပ္ကေန အႀကိမ္ေပါင္းေထာင္ေသာင္းမက ေျပာေစခ်င္တဲ့ အဲဒီ စကားကို ကၽြန္ေတာ္ ဘာျဖစ္လို႔ သူေျပာေစခ်င္တဲ့အခ်ိန္… သူေနေကာင္းက်န္းမာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မ်ားမ်ားမေျပာခဲ့ရတာလဲဗ်ာ…?
*************
