Friday, January 11, 2013

ခ်စ္သူျခင္း လက္ထပ္ခြင့္ရလ်င္ အသက္႐ွည္႐ွည္ ေနရႏုိင္




ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ႕ေသာ အိမ္ေထာင္ တစ္ခုသည္ စိတ္ဖိစီးမႈ ကင္းေ၀းၿပီး က်န္းမာေရး အတြက္ အေထာက္အကူ ျပဳေၾကာင္း ယခင္ ကတည္းက သတ္မွတ္ ထားၾကသည္။

http://www.myawady.com.mm/health/knowledge/item/3483-2013-01-03-09-56-46

သုိ႔ေသာ္ ယခုေနာက္ဆံုး ေတြ႕ရွိမႈမ်ားအရ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ အျပည့္ႏွင့္ လက္ထပ္ခြင့္ ရျခင္းသည္ စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ကိုယ္က်န္းမာ ေစရံုမွ်မက လူ၏ သက္တမ္းကိုပါ ဆြဲဆန္႔ ႏိုင္ေၾကာင္း သိရွိရသည္။

စစ္တမ္းမ်ားအရ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ အျပည့္အ၀ႏွင့္ လက္ထပ္ခြင့္ ရသူမ်ားမွာ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ ျပႆနာမ်ား ျဖစ္ႏိုင္ေျခနည္းၿပီး ဆက္ဆံေရး အေျခအေန ေကာင္းမြန္ၿပီး အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္ေျပေသာ စံုတြဲမ်ားမွာ ေဆးရံု၊ ေဆးခန္းမ်ားသို႔ သြားေရာက္ရသည့္ ေ၀ဒနာမ်ိဳး ျဖစ္ႏိုင္ေျခ နည္းပါးေၾကာင္း ေဖာ္ျပခဲ့သည္။

ယခုေနာက္ဆံုး ေဖာ္ထုတ္မႈအရ ေသႏိုင္ေလာက္ေသာ ေရာဂါမ်ိဳး စြဲကပ္ၿပီး ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနရေသာ လူမမာ မ်ားပင္လ်င္ စိတ္ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လက္ထပ္ခြင့္ ရခဲ့ပါက ၄င္းတို႔၏ သက္တမ္းကို (၅)ႏွစ္ႏွင့္ အထက္ ပိုမိုဆြဲဆန္႔ ႏိုင္ေၾကာင္း ပညာရွင္မ်ားက ေၾကညာ ခဲ့သည္။

သုေတသီမ်ားက မည္သို႔ေသာ အက်ိဳး သက္ေရာက္မႈ မ်ားေၾကာင့္ ယခုကဲ့သို႔ လူ႔သက္တမ္းကို ရွည္လ်ား ေစသည္ကို အတိအက် မေျပာႏိုင္ ေသာ္လည္း ၄င္းတို႔ သုေတသန ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ စမ္းသပ္မႈမ်ားက အထက္ပါ အေျဖအား အတည္ျပဳ ေပးခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။

ကင္ဆာ ေရာဂါႏွင့္ ႏွလံုး ေရာဂါတို႔အား ျပင္းထန္ ဆိုးရြားစြာ ခံစားေနရသည့္ ပုဂၢိဳလ္ အခ်ိဳ႕တို႔မွာ ၎တို႔၏ ခ်စ္သူမ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ထိမ္းျမားခြင့္ ရရွိခဲ့ၿပီးေနာက္ ဆရာ၀န္မ်ား အံ့ၾသရေလာက္ေအာင္ပင္ မူလ ခန္႔မွန္းထားသည့္ ေနာက္ဆံုး ေန႔အား ေက်ာ္လြန္ၿပီး ကာလ ရွည္ၾကာစြာ အသက္ရွင္ ေနထိုင္ခြင့္ ရေနၾကေၾကာင္း သိရွိရသည္။

အေမရိကန္၊ ဆြီဒင္ႏွင့္ ဒိန္းမတ္ ႏိုင္ငံမ်ားရွိ ေဆးရံုမ်ားႏွင့္ တကၠသိုလ္မ်ားတြင္ စမ္းသပ္ ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ သုေတသန လုပ္ငန္းမ်ားမွ ရလဒ္မ်ားအရ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ လက္ထပ္ျခင္းသည္ ပရိုစတိတ္ ကင္ဆာ၊ တုပ္ေကြး၊ အယ္လ္ဇုိင္းမား၊ ႏွလံုးေရာဂါ၊ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ က်ဆင္းမႈ စသည့္ ေ၀ဒနာမ်ား ခံစားေနရသည့္ လူနာမ်ားအတြက္ ထိေရာက္စြာ အက်ိဳး ျဖစ္ထြန္းေစၿပီး စိတ္ဖိစီးမႈႏွင့္ ေသႏိုင္ ေလာက္ေသာ ေရာဂါမ်ား ျဖစ္ပြားမႈ တို႔ကို ေလ်ာ့နည္း ေသသည္ဟု သိရွိ ရသည္။

ဆရာ၀န္မ်ားက နားလည္မႈရွိသည့္ ခ်စ္သူျခင္း လက္ထပ္မႈမွာ အခ်ိဳ႕ေသာ က်န္းမာေရး ျပႆနာမ်ားတြင္ ၎တို႔ နားမလည္ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အက်ိဳး ျဖစ္ထြန္းမႈမ်ား ရွိေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ ၀န္ခံ သြားခဲ့သည္။

အနမ္းနဲ႔ က်န္းမာေရး




သင့္မွာ ခ်စ္သူ ရွိပါသလား။ ေနာက္ၿပီး ခ်စ္သူကိုေရာ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး နမ္းခဲ့ဖူး ပါသလား။
ၿပီးေတာ့ ခ်စ္သူကို နမ္းျခင္းဟာ က်န္းမာေရးကို အေထာက္အကူ ျပဳတယ္ဆိုတာ ကိုေရာ သိပါသလား။ ကဲ … စိတ္၀င္စား တယ္ဆိုရင္ ေအာက္မွာ ေရးထားတဲ့ အနမ္းနဲ႔ က်န္းမာေရး ဘယ္နည္း ဘယ္ပံု ဆက္စပ္ေနတယ္ ဆိုတာကို ဆက္ၿပီး ဖတ္ၾကည့္ ေပါ့ေနာ္။

တကယ္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ နမ္းတယ္ ဆိုတာ ခံစားခ်က္ အရေရာ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးစံေတြ အရပါ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္လိုျခင္းဆိုတဲ့ သက္ေရာက္မႈကို ဖြင့္ဆိုတာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ကို နမ္းၿပီဆိုရင္ နမ္းတဲ့လူက အနမ္းခံ ရတဲ့သူကို ခ်စ္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ ပဲေပါ့။ ကဲ … ဒါဆို္ အနမ္းနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ Definiton ေလး တစ္ခုေလာက္ ထုတ္ၾကည့္ ရေအာင္။ သင္ကေရာ ဘယ္လိုမ်ိဳး ဖြင့္ဆိုမွာလဲ။ အေနာက္တိုင္း ယံုၾကည္မႈ အရေတာ့ နမ္းတယ္ ဆိုတာ “ႏွစ္လိုဖြယ္ ခံစား ဆက္ယွက္မႈကို ပါးစပ္က မေျပာဘဲ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ထိေတြ႕ ပူးကပ္ၿပီး ေဖာ္ျပတဲ့ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ သေကၤတ” လို႕ ေဖာ္ျပ ထားပါတယ္။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး နမ္းရႈံ႕ၾကတဲ့ စံုတြဲေတြတိုင္း က်န္းမာေရး အတြက္ ေကာင္းမြန္တဲ့ အခ်က္(၇)ခုကို အလုိလို ရရွိႏိုင္ တယ္တဲ့။ အဲဒီ(၇)ခ်က္က ဘာေတြလဲဆိုေတာ့ …

၁။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ နမ္းေနၾကတဲ့ အခါ ခ်စ္သူစံုတြဲ ႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ႕ေသြးေၾကာ ေတြဟာ ျပန္႔ကားသြားၿပီး ေသြးခုန္ႏႈန္း ကိုလည္း ျမန္လာ ေစပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေသြးေၾကာေတြ ထဲမွာ ပိတ္ဆို႔ေနတဲ့ အဆီေတြကို ေခ်ဖ်က္ပစ္ၿပီး ေသြးထဲမွာရွိတဲ့ ကိုလက္စထေရာ ပမာဏကိုလည္း က်ဆင္း ေစပါတယ္။

၂။ နမ္းေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ စံုတြဲႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ႕ မ်က္ႏွာ ေပၚမွာရွိတဲ့ ၾကြက္သားမွ်င္ အခု(၃၀)ေလာက္ကို လႈပ္ရွား လာေအာင္ ဦးေႏွာက္က လံႈ႕ေဆာ္ ေပးပါသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္လဲ မ်က္ႏွာမွာ ရွိတဲ့ အေရျပားေတြမွာ ပိတ္ဆို႔ေနတဲ့ အညစ္အေၾကးေတြကို ဖယ္ရွား သန္႔စင္ေစၿပီး မ်က္ႏွာ တစ္ျပင္လံုး ပိုမို ေခ်ာေမြ႕ လာေစပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ယွက္ျဖာေနတဲ့ ဆံခ်ည္မွ်င္ ေသြးလႊတ္ေၾကာ ေတြရဲ႕ ေသြးစီးဆင္းမႈကို ပိုၿပီး ေကာင္းလာ ေစပါတယ္။

၃။ ေနာက္တစ္ခု ကေတာ့ ၀တဲ့သူေတြ စိတ္၀င္စားမယ့္ ကိစၥပါပဲ။ (၅)စကၠန္႔ ၾကာေအာင္ တစ္ခါနမ္းတိုင္း ကိုယ္တြင္းမွာ သိုေလွာင္ထားတဲ့ အဆီပမာဏ (၁၂)ကီလိုရီ ေလာင္ကၽြမ္း ေစတယ္ဆိုပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ၀ိတ္က်ခ်င္ရင္ ရည္းစားကို မ်ားမ်ား နမ္းၾကပါ။

၄။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ စိတ္နဲ႔ဆိုင္ပါတယ္။ နမ္းျခင္းဟာ စိတ္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ ဖိစီးမႈေတြ၊ အားငယ္မႈ ေတြကို ေခ်ဖ်က္ေပးၿပီး စိတ္ခြန္အား နိမ့္က်ျခင္း ျဖစ္ေပၚလာေအာင္ လံႈ႔ေဆာ္ ေပးတဲ့ ဟိုမုန္းဓာတ္ တစ္မ်ိဳး ဦးေႏွာက္က ထုတ္ေပးတာ ကိုလည္း တားဆီး ေပးပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ယံုၾကည္မႈ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ သူေတြေတာင္ ခ်စ္သူရဲ႕အနမ္းေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အႀကီးျမတ္ဆံုး သူရဲေကာင္းႀကီး ေတြလို႔ ထင္မွတ္လာတတ္ တယ္လို႔ သုေတသီေတြက အတည္ျပဳ ထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခ်စ္သူရဲ႕အနမ္းဟာ အေကာင္းဆံုးေသာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ

ကုထံုး တစ္ခုပါပဲ။

၅။ ၿပီးေတာ့ အနမ္းဆိုတာ သဘာ၀ ေရာဂါ ကာကြယ္ေဆး တစ္မ်ိဳး ပါပဲတဲ့။ ေဆးပညာ သေဘာအရ လူတစ္ဦး ဆီမွာ ရွိေနတတ္ၾကတဲ့ သဘာ၀ ကိုယ္ခံစြမ္းအား ေတြဟာ မတူညီၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး နမ္းၾကတဲ့အခါ သူတို႔ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီမွာ ရွိတဲ့ ကိုယ္ခံပဋိဇီ၀ စြမ္းအားေတြဟာ တံေတြးကေန တဆင့္ ေပါင္းစပ္ သြားပါတယ္။ အဲဒီကေန တဆင့္ ကိုယ့္ခ်စ္သူမွာရွိၿပီး ကိုယ့္ဆီမွာမရွိတဲ့ ေရာဂါကာကြယ္မႈ စြမ္းအင္ေတြ ကိုယ့္ခႏၶာ ကိုယ္ထဲ ေပါင္းစပ္ ေရာက္ရွိ လာႏိုင္ေျခဟာ ရာခိုင္ႏႈန္း(၈၀)ထိ ရွိတယ္ဆိုပဲ။ ဒီျဖစ္စဥ္ကို “အနမ္းျဖင့္ ေရာဂါကာကြယ္နည္း”လို႔ စိတ္ပညာရွင္ ေတြက နာမည္ ေပးထား ပါတယ္။

၆။ ေနာက္ၿပီး အနမ္းဟာ လူရဲ႕ဦးေႏွာက္ စြမ္းေဆာင္ရည္ တိုးတက္လာေအာင္ စနစ္တက် ႏိႈးဆြ ေပးပါတယ္။ ဘယ္လို အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ သိသာလဲဆိုရင္ ကိုယ့္ခ်စ္သူကို ပထမဆံုး အႀကိမ္ နမ္းဖူးတဲ့ အခါ ေပၚေပါက္ လာတတ္တဲ့ ရွိန္းကနဲ၊ ဖိန္းကနဲ ခံစားမႈမ်ိဳးမွာ ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႕ႏိုင္ ပါတယ္တဲ့။ အဲဒီအခိုက္အတန္႔မွာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဦးေႏွာက္ အရည္အေသြးဟာ ထိပ္ဆံုး အဆင့္ထိ တက္ေနၿပီးေတာ့ ကိုယ္ရည္ ကိုယ္ေသြးကလည္း အျမင့္မားဆံုး ျဖစ္ေနတတ္ တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

၇။ ေနာက္ဆံုး တစ္ခုကေတာ့ သင္ကိုယ္တုိင္ပဲ စမ္းၾကည့္ၿပီးမွ ယံုပါေတာ့။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ … ခ်စ္သူကို နမ္းရတာ ရင္ခုန္ ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းတယ္တဲ့။ ေနာက္ၿပီး ေပ်ာ္စရာလဲ ေကာင္းပါတယ္တဲ့။ ဘယ္လိုလဲ။ ဟုတ္ေရာ ဟုတ္ရဲ႕လား၊၊၊ အခု ေရးသား ေဖာ္ျပခ်က္ အနမ္းကို ျပဳစုေရးသားသူ ကမၻာေက်ာ္ အခ်စ္ သုေတသန ဆရာႀကီး ေဒါက္တာ ၀ီလ်ံစတိုင္းဘတ္၏ ကိုယ္ေတြ႔မ်ား ျဖစ္ေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ား။

NLABR
Web-site: www.nlabr.com
Facebook: Sa Maung
Facebook: Miraculous Master For English Language

ျမင္းခြာရြက္အစြမ္း


က်န္းမာရႊင္လန္း ျမင္းခြာရြက္အစြမ္း


ျမန္မာ့ေဆးက်မ္းမ်ား အလိုအရ ျမင္းခြာရြက္သည္ အရသာ ခါးသက္သက္ရွိ၏။ စပ္ရွားရွားရွိ၏။ ခ်ဳိ၏။ ထက္ျမက္၏။ သလိပ္ကိုပယ္တတ္၏။ အေရျပား ေရာဂါ၊ ယားနာအဖုအပိမ္႔မ်ား၊ အနာေပါက္ေရာဂါႏွင့္ ႏူနာတို႔ကို ေပ်ာက္ကင္း ေစႏုိင္သည္။

ျမင္းခြာရြက္ကို အရည္ညႇစ္၍ သၾကား၊ ပ်ားရည္တုိ႔ႏွင့္ ေရာစပ္ၿပီး ေန႔စဥ္ ေသာက္ေသာ္ ခြန္အားတုိးတက္ေစ၏။ ျမင္းခြာရြက္အမႈန္႔ကို အနည္းငယ္ ပူေအာင္ျပဳ၍ ရင္ဘတ္၌ လိမ္းက်ံေပးေသာ္ ကေလးမ်ားေခ်ာင္းဆုိးေရာဂါ၊ အဆုတ္ေရာဂါ ေပ်ာက္ကင္းေစသကဲ့သို႔ ျမင္းခြာရြက္ကို အရည္ညႇစ္၍ ေရနံဆီျဖင့္ ဆတူေရာစပ္ၿပီး ႏွိပ္နယ္လိမ္းက်ံေပးျခင္းျဖင့္ အဆစ္အဆက္တို႔၌ ျဖစ္ေသာ ေလအဖုအက်ိတ္ မ်ားေပ်ာက္ကင္း ေစႏုိင္သည္။

ထုိ႔အျပင္ ျမင္းခြာရြက္ကို အရည္ညႇစ္၍ လက္ဖက္ ရည္ဇြန္းအနည္းငယ္ တစ္ဇြန္းခန္႔တုိက္ပါက ကေလးငယ္မ်ားအေအးမိျခင္း၊ ေလျပြန္ေခ်ာင္း ပူျခင္းေပ်ာက္၏။ ဝမ္းသက္၍ သလိပ္ကိုလည္း က်ေစႏုိင္ သည္။

အေရျပား ေရာဂါမ်ားအတြက္ ၎၏ အရြက္ညႇစ္ရည္ျဖင့္ လိမ္းက်ံျခင္း၊ စားေသာက္ျခင္းျဖင့္ ေပ်ာက္ကင္းေစျခင္း၊ ကိုယ္တြင္ ႐ုတ္တရက္ ထိခိုက္ရွနာဒဏ္ျဖစ္ၿပီး ေရာင္ရမ္းျခင္း၌ ၎၏ အရြက္ကိုႀကိတ္၍ ရေသာအရည္ျဖင့္ လိမ္းက်ံေပးက ေပ်ာက္ကင္း၏။ ေသြးဝမ္းသြားျခင္း၊ ဆီးခ်ဳပ္ျခင္း၊ နာက်င္ကိုက္ခဲျခင္းႏွင့္ ဆီး၌ ေသြးပါျခင္း တို႔အတြက္ ျမင္းခြာရြက္ ေဖ်ာ္ရည္ျပဳလုပ္ေသာက္က ေပ်ာက္ကင္းေစႏုိင္သည္။ ျမင္းခြာရြက္ကို င႐ုတ္ေကာင္း၊ ပ်ားရည္တို႔ႏွင့္ စပ္၍ ေသာက္ပါက အသက္ ရွည္၏။ အနာေရာဂါေပ်ာက္ကင္းေစႏုိင္သည္။

ျမင္းခြာရြက္ကို အားတုိးေဆး၊ အဆိပ္ေျပေဆး၊ အနာေပါက္ကုေဆး၊ မ်က္စိ နာေပ်ာက္ေဆး အျဖစ္လည္း ေဖာ္စပ္သံုးႏုိင္သည့္အျပင္ ျမင္းခြာရြက္ကို အေျခာက္ျပဳလုပ္၍ လက္ဖက္ရည္ ခါးသဖြယ္ ေသာက္သံုးျခင္းျဖင့္ ေသြးတိုးေရာဂါကို သက္သာေစသည္။ ျမင္းခြာရြက္အစိမ္းကို ႀကိတ္၍ အဝတ္ပါးပါးတြင္ထည့္ၿပီး မ်က္စိေပၚတြင္ အံုေပးျခင္း သို႔မဟုတ္ အရည္ညႇစ္ ၍ မ်က္စိတြင္ ခတ္ေပးျခင္းျဖင့္ ျပင္းထန္စြာမ်က္စိနာျခင္း၊ မ်က္စိ က်ိန္းျခင္း မ်ားကို ေပ်ာက္ကင္းေစ ႏုိင္သည္။

ျမင္းခြာရြက္ကို အရိပ္ထဲတြင္ အေျခာက္ခံၿပီး အမႈန္႔ႀကိတ္၍ ပ်ားရည္ႏွင့္ ဆတူစပ္ၿပီး ညအိပ္ရာဝင္ခ်ိန္တြင္ လ်က္ေသာ္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ ေစႏုိင္ေၾကာင္းကို စာဖတ္သူ ပရိသတ္မ်ား သိရွိသံုးစြဲႏုိင္ေစ ရန္အတြက္ ျမင္းခြာရြက္အေၾကာင္း သိေကာင္းစရာ ေဆးဖက္ဝင္ပံုကို ေရးသားတင္ျပလုိက္ရပါသည္။

အေမရိကားက ကေလးဆံုးမပံု(အေမရိကန္ေခၽြးမ)



အေမရိကားမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ခဲ့တဲ့သား ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ စူစန္လို႔ေခၚတဲ့ အဂၤလိပ္ေခၽြး မတစ္ေယာက္ ရွာေပးခဲ့တယ္။ ဒီကေန႔မွာ ေျမးေလးေထာ္ဘီေတာင္ (၃)ႏွစ္ရွိခဲ့ပါၿပီ။ ဒီႏွစ္ေႏြ ရာသီမွာ သားက ကၽြန္မကို အေမရိကားအလည္လာဖို႔ ေခၚခဲ့တယ္။ အေမရိကားမွာေနခဲ့တဲ့ (၃)လ အတြင္း ေခၽြးမစူစန္ရဲ႕ သားသမီးကို ဆံုးမသြန္သင္နည္းေတြက ကၽြန္မကို အေတြးအျမင္ ပိုက်ယ္ေစ ခဲ့ပါတယ္။

(၁) မစားရင္ အ ဆာခံပါ
မနက္တိုင္း ေထာ္ဘီအိပ္ရာထလာတာနဲ႔ စူစန္က မနက္စာကို စားပဲြေပၚတင္ေပးခဲ့ၿပီး သူ႔အလုပ္ကို သူဆက္ လုပ္ေနခဲ့တယ္။
ေထာ္ဘီဟာ ကိုယ္တိုင္ ကုလားထိုင္ေပၚတက္၊ ကိုယ္တုိင္ႏြားႏို႔ေသာက္၊ ကိုယ္တိုင္ေပါင္မုန္႔ေတြ စားေနခဲ့ တယ္။ စားၿပီးတဲ့ေနာက္ ကိုယ့္အခန္းထဲဝင္ၿပီး အဝတ္ဘီရိုထဲကေန အဝတ္အစား၊ ဖိနပ္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ ဝတ္ဆင္ခဲ့တယ္။

(၃)ႏွစ္ပဲရွိတဲ့ ေထာ္ဘီေလးဟာ ေျခအိတ္ရဲ႕အေရွ႕အေနာက္၊ ဘယ္ဖိနပ္၊ ညာဖိနပ္ကို ခဲြတတ္ေသးသူ မဟုတ္ပါ ဘူး။ တစ္ခါက ေထာ္ဘီဟာ ေဘာင္းဘီကို ေရွ႕နဲ႔ေနာက္ ေျပာင္းျပန္ဝတ္ထားခဲ့တယ္။ ဒါကို ကၽြန္မ က လဲေပးဖို႔ျပင္ေတာ့ စူစန္က ကၽြန္မကိုတားတယ္။ တကယ္လို႔ ဝတ္ရတာ သက္ေတာင့္သက္သာ
မရွိဘူးဆိုရင္ သူ႔ဘာသာသူ ခၽြတ္ၿပီးျပန္လဲလိုက္မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တကယ္လို႔ သူေနရ သက္ေတာင့္ သက္သာရွိတယ္ဆိုရင္ဒီအတိုင္းထားလိုက္ပါလို႔ စူစန္ကေျပာပါတယ္။
အဲဒီေန႔က ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ ေဘာင္းဘီေရွ႕ေနာက္ ေျပာင္းျပန္ဝတ္ၿပီး ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနခဲ့တယ္။ ဒါကိုစူစန္က ဘာမွမျမင္ခဲ့သလို ဘာသိဘာသာ ေနခဲ့ပါတယ္။
တစ္ခါက ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ ေဘးအိမ္က ကေလးေတြနဲ႔ေဆာ့ကစားေနခဲ့တယ္။
တေအာင့္ၾကာေတာ့ ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ အိမ္ကို အေျပးျပန္လာၿပီး "ေမေမ...ေမေမ.. လူစီကေျပာတယ္။ သားေဘာင္းဘီ ေရွ႕ေနာက္ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနတယ္တဲ့။ တကယ္လားဟင္!" လူစီဆိုတာ ေဘးအိမ္က အသက္(၅)ႏွစ္အရြယ္ ေကာင္မေလးပါ။
သားအေမးကို စူစန္ကရယ္ၿပီး "ဟုတ္တာေပါ့သား... သားျပန္လဲမယ္မဟုတ္လား!" လုိ႔ေျပာေတာ့ ေထာ္ဘီေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဘာင္းဘီခၽြတ္ၿပီး ေသခ်ာၾကည့္တယ္။ ျပန္ဝတ္တယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ေထာ္ဘီ ဘယ္ေတာ့ မွ ေဘာင္းဘီကိုေျပာင္းျပန္ မဝတ္ခဲ့မိေတာ့ဘူး။
ဒီအျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး ေျမးမေလးကို ကၽြန္မသတိရလိုက္မိတယ္။ ေျမးမေလးဟာ အသက္(၅)ႏွစ္(၆)ႏွစ္ထိ ဇြန္းမကိုင္တတ္ခဲ့ေသးဘူး။ ဖိနပ္ႀကိဳး မခ်ည္တတ္ခဲ့ဘူး။ ဒီကေန႔မွာ အလယ္တန္းတက္ေနတဲ့ အထိ ေက်ာင္းေဆာင္ ကေန အိမ္ကိုျပန္လာတိုင္း ေလွ်ာ္စရာအဝတ္ေတြ သယ္ျပန္လာတတ္ေသးတယ္။
တစ္ေန႔ ေန႔လယ္မွာ ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ စိတ္ေကာက္ၿပီး ထမင္းမစားေတာ့ဘူး။ စူစူန္တစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္းေျပာလိုက္တာကို စိတ္တိုၿပီး ထမင္းပန္းကန္ကို ေမွာက္ပစ္လိုက္တယ္။ ပန္းကန္ထဲကအစာေတြ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ျပန္႔က်ဲသြားခဲ့တယ္။
စူစန္က ေထာ္ဘီကိုၾကည့္ၿပီး ေသခ်ာေျပာတယ္။
"ၾကည့္ရတာ သား တကယ္ထမင္းစားခ်င္ပံုမရဘူး။ မွတ္ထား... အခုခ်ိန္ကစၿပီး မနက္ျဖန္မနက္အထိ သားဘာမွ မစားရဘူး။ သိလား"
ေထာ္ဘီေခါင္းညိတ္ၿပီး ခိုင္ခိုင္မာမာနဲ႔ ျပန္ေျဖတယ္။
"ဟုတ္ကဲ့..."
သားအမိႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အျဖစ္ကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မစိတ္ထဲရယ္ေနမိတယ္။
ညေနေရာက္ေတာ့ ညေနစာအတြက္ စူစန္နဲ႔ကၽြန္မ တိုင္ပင္ေနခဲ့တယ္။ ညေနစာကို တရုတ္အစား အစာျပင္ ဆင္ဖို႔ စူစန္ကေျပာတယ္။ ေထာ္ဘီတရုတ္အစားအစာ သိပ္ႀကိဳက္မွန္း ကၽြန္မခ်က္ခ်င္း သတိ ရလိုက္တယ္။ ၾကည့္ရတာ ေန႔လယ္စာေသခ်ာမစားခဲ့တဲ့ ေထာ္ဘီကို ညေနမွာ စူစန္ပိုစားေစခ်င္ခဲ့ပံု ရတယ္။
အဲဒီေန႔ ညေနစာကို ေထာ္ဘီအႀကိဳက္ ကၽြန္မခ်က္ျပဳတ္ခဲ့တယ္။ အီတလီေခါက္ဆဲြနဲ႔ တရုတ္စတိုင္လ္ ခ်က္ခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ေထာ္ဘီအႀကိဳက္ဆံုးပါ။ ကေလးဆိုေပမယ့္ ပန္းကန္ျပားတစ္ခ်ပ္အျပည့္ သူစားႏိုင္ ပါတယ္။
ညေနစာ စစားေတာ့ ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ အားရဝမ္းသာ ကုလားထိုင္ေပၚ တက္ထိုင္တယ္။ ဒါကို စူစန္က သူ႔ရဲ႕ပန္းကန္နဲ႔ ခက္ရင္းေတြကိုသိမ္းၿပီး "ဒီေန႔ သားထမင္းမစားဘူးလို႔ ေမေမတို႔ ေျပာထားၾက တယ္ မဟုတ္လား? သားလည္း ဝန္ခံဂတိျပဳထားတယ္ေလ" လို႔ေျပာတယ္။
ေလးေလးနက္နက္ေျပာေနတဲ့ ေမေမ့မ်က္ႏွာေၾကာင့္ ေထာ္ဘီ ဝါးခနဲထငိုတယ္။ ငိုေနရင္းက "ေမေမ... သားဆာလို႔ပါ.. သားဗိုက္ဆာလို႔ပါ" လို႔ေျပာတယ္။
"ဝန္ခံခဲ့တဲ့ ဂတိအတိုင္း လိုက္နာရမယ္ေလ" စူစန္ကလည္း နည္းနည္းမွ စိတ္မေပ်ာ့ခဲ့ဘူး။
ေျမးအျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ေထာ္ဘီအတြက္ အသနားခံဖို႔ျပင္ေတာ့ သားက မ်က္ရိပ္မ်က္ေျချပတယ္။ ကၽြန္မအေမရိကားေရာက္စက သားေျပာခဲ့တဲ့စကားကို ကၽြန္မ သတိရလိုက္ မိ တယ္။ အေမရိကားမွာ မိဘေတြ သားသမီးကို သြန္သင္ဆံုးမေနခ်ိန္မွာ တျခားသူေတြ လံုးဝ ဝင္မပါရ ဘူးလို႔ဆိုတယ္။ လူႀကီးပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဝင္မပါရပါဘူးတဲ့။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မလည္း အကူအညီမဲ့စြာ ခပ္ဆိတ္ဆိတ္ပဲ ေနခဲ့ေတာ့တယ္။
အဲဒီေန႔ ညစာစားၿပီးခ်ိန္ထိ သနားစရာ ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ ကစားစရာကားေလးထဲမွာ ထိုင္ၿပီး လူႀကီးေတြ အားရပါးရစားတာကို ပါးစပ္အဟသားနဲ႔ ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္မကို တရုတ္အစားအစာ ခ်က္ခိုင္းခဲ့တဲ့ စူစန္ရဲ႕ ဦးတည္ခ်က္ကို ကၽြန္မနားလည္လိုက္ပါတယ္။
ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ စိတ္တိုၿပီး ထမင္းပန္းကန္လြင့္ပစ္ဖို႔ႀကံတိုင္း ေဖေဖေမေမ ဘြားဘြား တို႔စားတာကို ဗိုက္အေဟာင္းသားနဲ႔ ထိုင္ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့အျဖစ္ကို သူသတိရမိလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္မယံုၾကည္မိတယ္။ ဆာတဲ့အရသာဟာ ခံရခက္ေၾကာင္းနဲ႔ သူႀကိဳက္တဲ့အစားအစာေတြ မစားရတာဟာ ပိုခံရခက္ေၾကာင္း ေထာ္ဘီနားလည္သြားပါလိမ့္မယ္။
မအိပ္ခင္ ေထာ္ဘီကို ကၽြန္မနဲ႔စူစန္တို႔ ဂြတ္ႏႈိက္သြားႏႈတ္ဆက္ခဲ့ၾကတယ္။
အဲဒီမွာ ေထာ္ဘီက သတိေလးနဲ႔ "ေမေမ... သားအရမ္းဆာေနတယ္။ သား ေခါက္ဆဲြစားလို႔ ရႏိုင္မလား?" လို႔ ေမးတယ္။ စူစန္က ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႔ ေခါင္းခါျပၿပီး
"မရဘူး သား..."
"ဒီလိုဆိုရင္ သားအိပ္ၿပီး ႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္ စားလို႔ရလား?"
"ရတာေပါ့..." ႏူးႏူးညံ့ညံ့ျပန္ေျဖတဲ့ စူစန္ရဲ႕အေျဖေၾကာင့္ ေထာ္ဘီဝမ္းသာသြားခဲ့တယ္။ အစာအရပ္ခံလိုက္လို႔ ခံစားရတဲ့ေဝဒနာမ်ဳိး ေထာ္ဘီေနာက္ထပ္ ခံရဲေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူး။
အဲဒီေနာက္ပိုင္း ပါးစပ္ေဘးမွာ အစာေတြကပ္ၿပီး ထမင္းကို ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္စားေန တဲ့ ေထာ္ဘီ ကိုၾကည့္ရင္း ေျမးမေလးကို ကၽြန္မ သတိရမိတတ္တယ္။
ေျမးမေလး ေထာ္ဘီအရြယ္တုန္းက ထမင္းစားတိုင္း ေခ်ာ့ေမာ့ရတယ္။ လူႀကီးေတြက ထမင္းပန္းကန္ ကိုကိုင္ၿပီး သူ႔ေနာက္လိုက္ေျပးရတယ္။ ဒါေတာင္ သူက ေစ်းဆစ္ေသးတယ္။ ဒီထမင္းစားၿပီးရင္ ကစား စရာအရုပ္တစ္ရုပ္ ဝယ္ေပးရမယ္။ ေနာက္ထပ္ထမင္းစားရင္ ေနာက္ထပ္ အရုပ္တစ္ရုပ္ဝယ္ေပးရမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
(၂) သူတစ္ပါးကို နာေအာင္လုပ္ၿပီးရင္ ျပန္ေလ်ာ္ရတယ္
တစ္ေန႔မွာ ေထာ္ဘီကိုေခၚၿပီး ကၽြန္မတို႔ ပန္းၿခံထဲေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး.. ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ တျခားေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သြားၿပီး အတူေဆာ့ကစားေနၾကတယ္။ ပလတ္စတစ္နဲ႔လုပ္ထားတဲ့ အိုးေတြ၊ ခြက္ေတြ၊ ပန္းကန္ေတြ က ျမက္ ခင္းျပင္တစ္ခုလံုးမွာ ခင္းက်င္းထားတယ္။
ရုတ္တရက္ ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ အိုးတစ္လံုးယူၿပီး ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ရဲ႕ေခါင္းကို ေခါက္ ထည့္လိုက္တယ္။ စစခ်င္းမွာ ထင္မွတ္မထားတဲ့အျဖစ္ေၾကာင့္ ေကာင္မေလးေၾကာင္သြားတယ္။ အဲဒီေနာက္ အသံကုန္ေအာ္ငိုေတာ့တယ္။ အငယ္တစ္ေယာက္ငိုေတာ့ အႀကီးတစ္ေယာက္ကလည္း လန္႔ၿပီးထငိုေတာ့တယ္။ ဒီေလာက္ထိ ႀကီးက်ယ္သြားမယ္မွန္း မထင္ခဲ့တဲ့ ေထာ္ဘီ ဟာ ေဘးမွာ ရပ္ၿပီး ေကာင္မေလးေတြငိုတာကို ေၾကာင္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။
အခင္းျဖစ္ရာကို စူစန္ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ အက်ဳိးအေၾကာင္းကို ခန္႔မွန္းမိတဲ့စူစန္ဟာ စကားတစ္ ခြန္းမွမေျပာဘဲ အိုးယူၿပီး ေထာ္ဘီေခါင္းကို အားနဲ႔ေခါက္ထည့္လိုက္တယ္။ ေထာ္ဘီ ကာကြယ္ ခ်ိန္မရလိုက္ဘူး။ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚ ဖင္ထိုင္လဲက်သြားၿပီး တဝါးဝါးနဲ႔ ေအာ္ငိုေတာ့တယ္။ ဒါကုိ စူစန္က "နာလား! ေနာက္တစ္ခါ ထပ္လုပ္ရဲေသးလား?" လို႔ ေမးတယ္။ ေထာ္ဘီ ငိုရင္း ေခါင္းခါျပ တယ္။ ေနာက္ တစ္ႀကိမ္ သူလုပ္ရဲေတာ့မွာ မဟုတ္မွန္း ကၽြန္မ ယံုၾကည္မိပါတယ္။
ေထာ္ဘီရဲ႕ဦးေလးက ေထာ္ဘီကို အျပာႏုေရာင္စက္ဘီးေလးတစ္စီး လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီစက္ဘီးကို ေထာ္ဘီအရမ္းႏွစ္သက္ခဲ့ၿပီး တျခားလူေတြ အထိမခံခဲ့ပါဘူး။ ေဘးအိမ္က သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ တဲ့ လူစီဟာ စက္ဘီးေလးခဏစီးရဖို႔ ေထာ္ဘီကို အႀကိမ္ႀကိမ္ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ ဒါကို ေထာ္ဘီ လက္မခံ ခဲ့ဘူး။
တစ္ခါမွာ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕နဲ႔ ေထာ္ဘီကစားေနခဲ့တယ္။ လူစီဟာ ေထာ္ဘီသတိမထားမိခ်ိန္မွာ စက္ဘီးေလးကို တိတ္တိတ္စီးထြက္သြားေတာ့တယ္။ ဒါကို ေထာ္ဘီေတြ႔ေတာ့ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ စူစန္ဆီအေျပးလာၿပီး တိုင္ပါေတာ့တယ္။
ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း ကေလးမိဘေတြနဲ႔ စကားေျပာေနခဲ့တဲ့စူစန္က ေထာ္ဘီကိုၿပံဳးျပၿပီး "သားတို႔ကိစၥ သားတို႔ရွင္းေနာ္။ ေမေမနဲ႔ မဆိုင္ဘူး" လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႔ စူစန္ေဘးကေန ထြက္သြားခဲ့တယ္။
တေအာင့္အၾကာမွာ လူစီစက္ဘီးေလးစီးၿပီး ျပန္လာတယ္။ လူစီကိုေတြ႔တာနဲ႔ ေထာ္ဘီဟာ လူစီကိုေျပး တြန္းပစ္ၿပီး စက္ဘီးကိုျပန္လုလိုက္တယ္။ ေျမေပၚထိုင္ၿပီး လူစီေအာ္ငိုေတာ့တယ္။ ဒါကိုေတြ႔ေတာ့ စူစန္က လူစီကိုအေျပးေပြ႔ၿပီး ေခ်ာ့ေမာ့လိုက္တယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး... လူစီတစ္ေယာက္ တျခားကေလးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါး ကစားေနေတာ့တယ္။
ေထာ္ဘီဟာ စက္ဘီးစီးရင္းစီးရင္း ပ်င္းလာပံုရတယ္။ တျခားကေလးေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ကစားေန တာေတြ႔ေတာ့ သူလည္း ပါခ်င္လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုနားက လူစီကိုတြန္းထားတဲ့စိတ္က မေနသာ ခဲ့ျပန္ဘူး။ စူစန္ဆီလာၿပီး စူပုပ္ပုပ္ေလးနဲ႔ "ေမေမ...သားလည္း လူစီတို႔နဲ႔ ကစားခ်င္တယ္" လို႔ဆိုတယ္။
"ကစားခ်င္ရင္ သူတို႔ကို သြားရွာေလ..."
"ေမေမပါ လိုက္ခဲ့ေပးပါ..." ေထာ္ဘီက ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ဆိုတယ္။
"မရဘူး... ခုနားက လူစီကိုငိုေအာင္ သားလုပ္ခဲ့တယ္။ ခုေတာ့ သူတို႔နဲ႔ သားကစားခ်င္ျပန္တယ္။ ဒါကို သားကိုယ္တိုင္ သြားေျဖရွင္းမွရမယ္"
ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ စက္ဘီးေလးစီးၿပီး လူစီတို႔အနား တေျဖးေျဖးခ်ည္းကပ္သြားတယ္။ လူစီနားေရာက္ခါးနီး စက္ဘီးကို ေနာက္ျပန္လွည့္ျပန္တယ္။ အဲဒီလို အႀကိမ္ႀကိမ္လုပ္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာ သြားမွန္း မသိပါဘူး... ေထာ္ဘီနဲ႔လူစီ ၿပံဳးၿပံဳးရယ္ရယ္နဲ႔ ေဆာ့ ကစားေနတာ ကို ေတြ႔ လိုက္ျပန္ပါတယ္။
(၃) သားသမီးေတြကို သြန္သင္ဆံုးမတာ မိဘေတြရဲ႕အလုပ္
စူစန္ရဲ႕မိဘေတြက ကယ္ရီဖိုးနီးယားမွာ ေနပါတယ္။ ကၽြန္မေရာက္လာသံၾကားေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ကားေမာင္းၿပီး ကၽြန္မဆီ အလည္လာၾကတယ္။ အိမ္ကို ဧည့္သည္ေတြလာေတာ့ ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ ျမဴးတူးခုန္ေပါက္ေနေတာ့တယ္။
ေထာ္ဘီဟာ သဲထည့္တဲ့ ပံုးငယ္ေလးထဲ ေရအျပည့္ထည့္ၿပီး တစ္အိမ္လံုး ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနခဲ့တယ္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေရမဖိတ္မိေစဖို႔ စူစန္အထပ္ထပ္ သတိေပးခဲ့ေပမယ့္ ေထာ္ဘီ ဂရုမစိုက္ခဲ့ဘူး။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေရေတြဖိတ္ၿပီး ၾကမ္းျပင္စိုရဲြသြားရံုမက ေထာ္ဘီဟာ အမွားလုပ္လိုက္မိမွန္း မသိဘဲ ေဘာင္း ဘီေတြ ရဲြရဲြစိုတဲ့အထိ ေရေတြကိုေျခေထာက္နဲ႔ နင္းေဆာ့ကစားေနခဲ့တယ္။
ၾကမ္းတိုက္အဝတ္ယူၿပီး ၾကမ္းတိုက္ဖို႔ ကၽြန္မအျမန္ျပင္ေတာ့ စူစန္က ၾကမ္းတိုက္တံကို ကၽြန္မလက္ထဲ ကလုၿပီး ေထာ္ဘီကို ကမ္းေပးလိုက္တယ္။
"ေထာ္ဘီ... ၾကမ္းကို ေျခာက္ေအာင္တိုက္လိုက္။ ၿပီးေတာ့ အဝတ္စိုေတြကို ခၽြတ္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ေလွ်ာ္ လိုက္ပါ"
စူစန္အေျပာကို ေထာ္ဘီမနာခံဘဲ ေအာ္လိုက္ ငိုလိုက္လုပ္ေနခဲ့တယ္။ စူစန္ဟာ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ ေထာ္ဘီကိုဆဲြၿပီး စတိုခန္းထဲထည့္ ေသာ့ခတ္ထားလိုက္ေတာ့တယ္။ အေၾကာက္အလန္႔ေအာ္ငိုေနတဲ့ ေထာ္ဘီအသံကိုၾကားေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ေတြ နာက်င္ခဲ့မိတယ္။ စတိုခန္းထဲကေန သူ႔ကို ေခၚထုတ္ခ်င္ခဲ့မိတယ္။ ဒါကို စူစန္မိခင္က "ဒါ စူစန္ရဲ႕ကိစၥ" ဆိုၿပီး ကၽြန္မကို တားခဲ့တယ္။
တေအာင့္ေနေတာ့ ေထာ္ဘီ့ဆီက ငိုသံမၾကားရေတာ့ဘူး။ စတိုခန္းထဲကေန "ေမေမ... သားမွားၿပီ" လို႔ သူဆိုတယ္။
စတိုခန္းအျပင္ဘက္ကရပ္ၿပီး စူစန္က "ဒီလိုဆိုရင္ ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာ သားသိတယ္ေနာ္" လို႔ေမးတယ္။
"သိပါတယ္"လို႔ ေထာ္ဘီဆီက ေျဖသံၾကားမွ တံခါးကို စူစန္ဖြင့္လိုက္တယ္။ စတိုခန္းထဲကေန ထြက္လာတဲ့ ေထာ္ဘီ့မ်က္ႏွာေပၚမွာ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းႏွစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ သူ႔ထက္ႏွစ္ဆျမင့္တဲ့ ၾကမ္းတိုက္တံကို မႏိုင္မနင္းကိုင္ရင္ ေထာ္ဘီၾကမ္းတိုက္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ ေဘာင္းဘီခၽြတ္ၿပီး ေရခ်ဳိးခန္းထဲဝင္ၿပီး ေလွ်ာ္ဖြတ္ေနခဲ့ပါတယ္။
တအံ့တၾသျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္မကိုၾကည့္ၿပီး စူစန္မိဘေတြက ရယ္ပါတယ္။ ဒီလိုအျဖစ္က ကၽြန္မရင္ထဲ နက္နက္နဲနဲ ဝင္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အေရွ႕တိုင္းက မိသားစုအမ်ားဟာ သားသမီးေတြကို သြန္သင္ဆံုးမခ်ိန္မွာ "ကမာၻစစ္ျဖစ္ေအာင္" ဖန္တီးေနခဲ့သလိုပါပဲ။ ကေလးကို ဆိုဆံုးမခ်ိန္မွာ အေမဘက္ က အဘိုးအဘြားက တားလိုက္၊ အေဖဘက္က အဘိုးအဘြားက ကာကြယ္ေပးလိုက္၊ လင္မယားခ်င္း ရန္ျဖစ္လိုက္နဲ႔ ဆူညံ့ဗြက္ေလာရိုက္ေနတတ္ပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ စူစန္မိဘေတြနဲ႔ စကားေျပာဆိုၾကရင္း ကေလးေတြကို ဆိုဆံုးမတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာျဖစ္ ခဲ့ၾကတယ္။ စူစန္မိဘေျပာခဲ့တဲ့ စကားတခ်ဳိ႕က ကၽြန္မရင္ထဲ နက္နက္ရႈိင္းရိႈင္း တိုးဝင္ေစခဲ့ပါတယ္။
"ကေလးကို မိဘေတြကပိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးကို သြန္သင္ဆံုးမတဲ့ မိဘေတြရဲ႕ သြန္သင္ဆံုးမမႈကို ကၽြန္မတို႔ေလးစားရမယ္။ ကေလးက ငယ္တယ္ဆိုေပမယ့္ ပါးနပ္ၾကတယ္။ သူ႔ကိုသြန္သင္တဲ့ မိဘေတြ စိတ္ဝမ္းကဲြတာ၊ အျမင္မတူတာေတြ႔ရင္ သူ႔အတြက္ လြတ္ေပါက္၊ ကယ္ေပါက္ျဖစ္သြားမယ္ဆိုတာကို သူသိတယ္။ ဒါဟာ သူရဲ႕အျပဳအမႈ တိုးတက္ေကာင္းမြန္ဖို႔ အက်ဳိးမရွိေစတဲ့အျပင္ သြန္သင္ဆံုးမေလ ရႈပ္ေလျဖစ္ၿပီး ျပႆနာေတြ ပိုႀကီးလာတတ္တယ္။ မိသားစုအခ်င္းခ်င္း စိတ္ဝမ္းကဲြ တာေတြ၊ ျငင္းခုန္ တာေတြျဖစ္ၿပီး ကေလးကို ပိုမလံုၿခံဳေစျဖစ္တတ္တယ္။ ကေလးငယ္ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈကို ဆိုးက်ဳိးသက္ေရာက္ေစပါတယ္"
"ဒါေၾကာင့္ အဘိုးအဘြားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မိဘေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးေတြကို ဆိုဆံုးမရာမွာ စိတ္ဝမ္းကဲြတာတို႔၊ မိဘခ်င္း သြန္သင္ဆံုးမပံု ကဲြျပားတာတို႔ဟာ ကေလးေရွ႕မွာ မျငင္းခုန္သင့္ဘူး။ မျဖစ္သင့္ဘူး"
စူစန္ရဲ႕မိဘေတြ အိမ္မွာတစ္ပတ္ၾကာေနၿပီး ကယ္ရီဖိုးနီးယားကို ျပန္ဖို႔ျပင္ဆင္ခဲ့တယ္။ မျပန္ခင္ႏွစ္ရက္မွာ စူစန္အေဖ့က စူစန္ကို ေလးေလးနက္နက္နဲ႔ "သမီး.. ေထာ္ဘီက ကစားစရာေျမေကာ္စက္ေလး လိုခ်င္သတဲ့။ ေဖေဖ ဝယ္ေပးလို႔ရမလား?" လို႔ေမးတယ္။
ဒါကို စူစန္က စဥ္းစားၿပီး "ေဖေဖတို႔ ဒီတစ္ေခါက္လာတာ သူ႔ကို ႏွင္းစီးဖိနပ္တစ္ရံ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တယ္ မဟုတ္လား? ခရစၥမတ္ေရာက္ခါနီးမွပဲ ေျမေကာ္စက္ေလး ဝယ္ၿပီး လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ေပါ့" လို႔ဆိုတယ္။
အဲဒီေနာက္ ေထာ္ဘီကို သူ႔အဘိုးဘာေျပာလိုက္သလဲ ကၽြန္မ မသိပါဘူး။ ေထာ္ဘီကို ကၽြန္မ ေမာလ္(mall)ေခၚသြားတိုင္း ေထာ္ဘီဟာ ေျမေကာ္စက္ရုပ္ေလးကို လက္ညွဳိးထိုးၿပီး "ဘိုးဘိုးကေျပာတယ္။ ခရစၥမတ္ေရာက္ရင္ သားကို ေျမေကာ္စက္ေလး လက္ေဆာင္ေပးမယ္တဲ့"လို႔ ဝမ္းသာအားရ ေျပာတတ္ပါတယ္။
စူစန္ဟာ ေထာ္ဘီ့အေပၚမွာ စည္းကမ္းတင္းက်ပ္တယ္ဆိုေပမယ့္ ေထာ္ဘီဟာ သူ႔ေမေမကို အရမ္းခ်စ္ခဲ့တယ္။ အျပင္ထြက္ကစားတိုင္း ပန္းပြင့္ေလးေတြ ဒါမွမဟုတ္ လွတယ္လို႔သူထင္တဲ့ သစ္ရြက္ေလးေတြကို ခူးၿပီး တေလးတစားနဲ႔ စူစန္ကို သူလက္ေဆာင္ေပးတတ္တယ္။ တျခားလူေတြဆီက လက္ေဆာင္ရရင္လည္း စူစန္ကို သူနဲ႔အတူ ေဖာက္ၾကည့္ဖို႔ေခၚတတ္တယ္။ စားလို႔ေကာင္းတဲ့အရာကို စူစန္အတြက္ သူတစ္ဝက္ခ်န္ထားတတ္တယ္။
အေရွ႕တိုင္းက သားသမီးတခ်ဳိ႕ မိဘအေပၚ ေအးစက္၊ လ်စ္လ်ဴရွဴတတ္တာကို ၾကည့္ၿပီး အေမရိကားက အဂၤလိပ္ေခၽြးမကို ကၽြန္မ မခ်ီးက်ဴိးဘဲ မေနႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ကေလးေတြကို သြန္သင္ဆံုးမရာမွာ၊ ေျဖရွင္းရမွာ အေမရိကားမိခင္ေတြဆီကေန ကၽြန္မတို႔ သင္ယူေလ့လာဖို႔ အမ်ားႀကီးရွိေသးေၾကာင္း ကၽြန္မေကာက္ခ်က္ခ်မိပါတယ္။

ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။